[et_pb_section][et_pb_row][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text]Een chronische bacteriële prostatitis is een ontsteking die sluimert en veroorzaakt wordt door een acute ontsteking van de prostaat of een [intlink id=”158″ type=”page”]acute prostatitis[/intlink].
antibiotica in de strijd tegen prostatitis
Meestal ontstaat dergelijke ontsteking door het niet goed genezen van een [intlink id=”158″ type=”page”]acute prostatitis[/intlink]. Het is gekend dat antibiotica zeer slecht doordringen in het weefsel van de prostaat en dat het dus lang duurt voor elke bacterie het loodje heeft gelegd bij inname van antibiotica. Er moet er maar ééntje overblijven die zich terug vermenigvuldigt en de ontsteking steekt na enige tijd terug de kop op. Daarom wordt bij een acute prostatitis zes weken antibiotica aangeraden. Vaak wordt gekozen voor
ciprofloxacine.
Bij allergie voor ciprofloxacine kan eusaprim/trimethoprim gebruikt worden. Deze antibiotica dringen immers goed door tot de weefsels van de prostaat.
Is prostaatmassage echt nodig?
Het opsporen van een bacterie is essentieel voor men kan spreken van een
bacteriële prostatitis. Hiervoor kan men de zogenaamde vier glazen proef van Stamey & Mears doen op basis van een
prostaatmassage. Er bestaat een ‘afgeslankte’ versie van de vierglazenproef waarbij ook een beperkte prostaatmassage dient te gebeuren.
Dergelijke prostaatmassage wordt, in tegenstelling wat men leest op bepaalde andere sites met ‘andere invalshoek’ leest, niet als aangenaam maar als erg onaangenaam ervaren door de patiënt.
In de praktijk beperkt men zich meestal tot een urineonderzoek. Vaak is de uitslag echter negatief, ook bij prostaatmassage, en wordt blind gestart met voornoemde antibiotica. Als een bacterie kan gevonden worden zal men zich baseren op het zogenaamde antibiogram: een overzicht van gevoeligheid van een bacterie voor verschillende antibiotica.
zes weken antibiotica + veel zaadlozingen = genezing prostatitis
Belangrijk is bij behandeling van een chronisch bacteriële infectie voldoende lang antibiotica te nemen:
zes weken bij uitblijven van nevenverschijnselen. Verder is het ook van belang
voldoende zaadlozingen te hebben: een
drietal keer per week is een minimum. Hiermee evacueert men immers het ontstoken prostaatvocht. Ook bij lichte teelbalontstekingen is dit belangrijk.
Als de prostatitis genezen is, is het ook belangrijk het aantal zaadlozingen op ‘peil’ te houden: het beschermt tegen een nieuwe ontsteking en bovendien zou het ook tegen [intlink id=”71″ type=”page”]prostaatkanker[/intlink] beschermen. Na bvb een sterilisatie mag dit geen probleem zijn.
Enkele bekende bijwerkingen van quinolones (waartoe ciprofloxacine behoort ) zijn diarree en
tendinopathie. Soms kan je ook een schimmelinfectie krijgen van de huid of het slijmvlies van mond en keel.
Er bestaat, maar er wordt aan getwijfeld, ook nog zoiets als [intlink id=”311″ type=”page”]chronische abacteriële prostatitis[/intlink]. Deze term wordt minder en minder gebruikt. Sommige stellen deze vorm van prostatitis gelijk aan [intlink id=”168″ type=”page”]prostatodynie[/intlink].[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]